گروه روانشناسی، دانشکده علوم انسانی، واحد علوم تحقیقات، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران ، sorayamahmoodi99@gmail.com
چکیده: (4001 مشاهده)
اهداف: روابط زناشویی رضایتبخش، زیربنای عملکرد خوب خانواده است. عواملی چون هوش هیجانی بهعنوان مولفههای موثر بر رضایت زناشویی شناسایی شدهاند. این پژوهش با هدف بررسی تاثیر آموزش مدیریت هوش هیجانی بر رضایت زناشویی و هوش هیجانی همسران آزادگان و مقایسه میزان رضایت زناشویی همسران آزادگان با همسران افراد عادی اجرا شد. مواد و روشها: در این پژوهش نیمهآزمایشی با طرح پیشآزمون- پسآزمون در سال 1393، با روش نمونهگیری دردسترس 30 زن از بین همسران آزادگان شهر تهران و 30 زن از بین همسران افراد عادی انتخاب شدند. برای گردآوری دادهها از پرسشنامههای رضایت زناشویی انریچ و هوش هیجانی بار- آن استفاده شد. ابتدا پرسشنامهها توسط دو گروه تکمیل شد. سپس گروه همسران آزادگان، ١٠ جلسه ٤٥دقیقهای بهصورت هفتهای ٢ جلسه، آموزش مدیریت هوش هیجانی را دریافت کرد. پس از اتمام مداخله، گروه آزمایش دوباره پرسشنامه را تکمیل کرد و مرحله پیگیری پس از مدت 3 ماه صورت گرفت. دادهها بهکمک نرمافزار SPSS 16 و توسط آزمونهای T مستقل، T همبسته و تحلیل واریانس با اندازهگیری مکرر تحلیل شد. یافتهها:میانگین رضایت زناشویی بین گروه همسران آزادگان و همسران افراد عادی اختلاف آماری معنیداری نداشت (0.088=p). میانگین نمرات رضایتمندی زناشویی و هوش هیجانی در مرحله پس از مداخله و پیگیری بیشتر از مرحله پیش از مداخله بود (0.0001=p) و این تفاوت در بین دو مرحله پس از مداخله و پیگیری دیده نشد. نتیجهگیری: آموزش مدیریت هوش هیجانی، رضایت زناشویی و هوش هیجانی همسران آزادگان را افزایش میدهد. همچنین میزان رضایت زناشویی همسران آزادگان و همسران افراد عادی تفاوتی ندارد.
Mahmoodi S. Effect of Emotional Intelligence Management Training on Marital Satisfaction and Emotional Intelligence in war prisoners’ Wives and Comparison of Marital Satisfaction between Wives of war prisoners and Wives of Normal People;
A Case Study in Tehran, Iran. 3 2020; 1 (2) :101-105 URL: http://ijis.ir/article-1-38-fa.html
محمودی ثریا. تاثیر آموزش مدیریت هوش هیجانی بر رضایت زناشویی و هوش هیجانی همسران آزادگان و مقایسه میزان رضایت زناشویی همسران آزادگان با همسران افراد عادی؛مطالعه موردی شهر تهران. 1. 1399; 1 (2) :101-105